ตะปูแห่งการเรียนรู้

มีเด็กน้อยคนหนึ่งที่สีหน้าแสดงอารมณ์ไม่ค่อยจะดีนัก พ่อของเขาจึงให้ตะปู กับเขา 1 ถุง
 และบอกเขาว่าทุกครั้งที่เขารู้สึกโมโหหรือโกรธใครสักคน ให้ตอกตะปู 1 ตัว เข้าไปกับรั่วที่หลังบ้าน
วันแรกผ่านไป เด็กน้อยคนนั้นตอกตะปูเข้าไปที่รั่วหลังบ้านถึง 37 ตัว
และค่อยๆลดจำนวนลงเรื่อยๆในแต่ละวันที่ผ่านไปก็ลดจำนวนลง น้อยลง น้อยลง
เพราะเขารู้สึกว่าการรู้จักควบคุมอารมณ์ของตนเองให้สงบง่ายกว่าการตอกตะปูตั้งเยอะ
และแล้วหลังจากที่เขาสามารถควบคุมตนเองได้ดีขึ้น ใจเย็นมากขึ้นเขาจึงเขาไปพบพ่อ
และบอกกับพ่อของเขาว่าเขาสามารถควบคุมอารมณ์ตนเองได้แล้วไม่มุทะลุเหมือนแต่ก่อนที่เคยเป็นมาพ่อยิ้ม
และบอกกับลูกชายของเขาว่า ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงเจ้าต้องพิสูจน์ให้พ่อรู้
โดยทุกๆครั้งที่เขาสามารถควบคุมอารมณ์ฉุนเฉียวของตนเองได้ให้ถอนตะปูออกจากรั้วหลังบ้าน 1ตัว
ทุกครั้งวันแล้ววันเล่า เด็กน้อยคนนั้นก็ค่อยๆถอนตะปูออก ที่ละตัวจาก 1 เป็น 2 ...จาก 2 เป็น 3
จนในที่สุดตะปูทั้งหมดก็ถูกถอนออกจนหมด เด็กน้อยดีใจมากรีบวิ่งไปบอกกับพ่อเขาว่า
ฉันทำได้ในที่สุดฉันก็ทำจนสำเร็จ พ่อไม่ได้พูดอะไร แต่จูงมือลูกของเขาออกไปที่รั้วหลังบ้าน
และบอกกับลูกว่าทำได้ดีมาก ลูกพ่อ และเจ้าลองมองกลับไปที่รั้วเหล่านั้นสิ เจ้าเห็นหรือไม่ว่ารั้วนั้นมันไม่เหมือนเดิม
ไม่เหมือน...กับมันเคยเป็น... จำไว้นะลูก เมื่อใดก็ตามที่เจ้าทำอะไรลงไปโดยใช้อารมณ์สิ่งนั้นมันจะเกิดรอยแผล
เหมือนกับการเอามีดที่แหลมคมไปแทงใครสักคนต่อให้ใช้คำพูด ว่าขอโทษสักกี่หน
ก็ไม่อาจลบความเจ็บปวดไม่อาจลบรอยแผลที่เกิดขึ้นกับเขาคนนั้นได้และจงจดจำไว้เสมอว่า
คำขอโทษไม่ว่าเขาจะยกโทษให้เราหรือไม่ก็ตามแต่สิ่งที่มันเกิดขึ้น คือ รอยร้าวที่เขาคงไม่อาจลืมมันได้.... ตลอด
หวังว่านิทานนี้ช่วยพวกเราอยู่ร่วมกัน ทำงาน ร่วมกัน คบกันด้วยความรู้สึกที่ดีต่อกันขึ้นเรื่อยๆ ตลอดไป...